SKŁADNIK PROCESÓW
Praca ludzka —jak wspomnieliśmy — nie tylko jest składnikiem procesów rzeczowych i obiektywnych, prowadzących do produkcji określonych dóbr: praca jest równocześnie działalnością człowieka, sposobem, w jaki „zużywa” on swe siły i życie, metodą realizowania zamierzeń i ambicji, uzdolnień i zamiłowań, formą uczestnictwa społecznego. W pracy dokonuje się swoista projekcja człowieka w rzeczywistość obiektywną, która zachowując swój przedmiotowy charakter staje się równocześnie rzeczywistością akceptowaną wewnętrznie przez człowieka. To mamy na myśli mówiąc, iż w pracy człowiek osiąga samourzeczywistnienie. Ujmowany w takich perspektywach człowiek jest rzeczywiście stworzeniem pracującym —homo laborans — chociaż w znaczeniu zupełnie innym niż to, jakie w określeniu tym odnajdowano dawniej. Nie chodzi wcale o podkreślenie wywodzącego się jeszcze z biblijnych tradycji przekonania, iż człowiek musi „w pocie czoła” zdobywać swój chleb powszedni, lecz o uwydatnienie roli pracy jako czynnika, który rozwija i pogłębia człowieka.