Praca ludzka —jak wspomnieliśmy — nie tylko jest składnikiem procesów rzeczowych i obiektyw­nych, prowadzących do produkcji określonych dóbr: praca jest równocześnie działalnością człowieka, sposobem, w jaki „zużywa” on swe siły i życie, metodą realizowania zamierzeń i ambicji, uzdolnień i zamiłowań, formą ucze­stnictwa społecznego. W pracy dokonuje się swoista projekcja człowieka w rzeczywistość obiektywną, która zachowując swój przedmio­towy charakter staje się równocześnie rzeczy­wistością akceptowaną wewnętrznie przez czło­wieka. To mamy na myśli mówiąc, iż w pracy człowiek osiąga samourzeczywistnienie. Ujmowany w takich perspektywach człowiek jest rzeczywiście stworzeniem pracującym —homo laborans — chociaż w znaczeniu zupeł­nie innym niż to, jakie w określeniu tym od­najdowano dawniej. Nie chodzi wcale o pod­kreślenie wywodzącego się jeszcze z biblijnych tradycji przekonania, iż człowiek musi „w pocie czoła” zdobywać swój chleb powszedni, lecz o uwydatnienie roli pracy jako czynnika, który rozwija i pogłębia człowieka.

Marta Manowska

Witaj na moim serwisie o społeczeństwie! Jestem z zawodu socjologiem i badanie relacji społecznych między ludźmi to moja praca ale i ogromne zainteresowanie. Jeśli podobają Ci się treści zawarte na moim serwisie to zapraszam do likowania na fb i komentowania!